GONGJE BOJAXHIU
Mother Terese
Mother Teresa was born as Gonxhe Agnes Bojaxhiu on August 27, 1910, in Shkup (Skopje), present day Macedonia, which at the time was the center of the Kosova vilayet (province) of the Ottoman Empire. Her parents, Nikolle and Dranafille Bojaxhiu had moved there from Shkodra, in present day Albania, before Gonxhe was born. According to some sources, Dranafille was from Novoselle, a village near Gjakova, and Nikolle from Prizren

She was hospitalized several times in 1996 with heart, lung, kidney and other problems, and suffered ill health in earlier years. She indicated her intention to resign as head of her order in 1990, due to failing health. Because of disagreements on her successor, she remained as head of the order until March, 1996, when she stepped down and was replaced by Sister Nermala. She died on September 5th, 1997, in Calcutta, India, after suffering cardiac arrest. She was 87.

GJERGJ KASTRIOTI
Skenderbeu
Pesqind e ca vjet me pare, vendi yne, Shqiperia, quhej Arberi dhe banoret e saj - arber. Ajo ishte po aq e zhvilluar sa edhe gjithe vendet tjera Europiane; ishte po ashtu e ndare ne principata te medha, sipas familjeve te shquaraqe kishin ne krye. Nder me te permedurat ishin Dukagjinajt, Balshajt e Zahariajt ne Veri; Topiajt, Muzakajt e Kastriotet ne Shqiperine e Mesme dhe Aranitet e Zenebishtet, ne Jug. Por principata me e madhe nisi te behej ajo e Kastrioteve, qe e vendosi qendren ne Kruje dhe kryezot kishte Gjon Kastriotin.
Bujqit punonin tokat, barinjet kullosnin bagetite ne bjeshket e pasura, tregtaret merrnin rruget e karvaneve ose anijet pert te shkuar larg ne perendim e ne lindje, punishtet e zejtarve i mbushnin me zhurme qytetet. Ne majat e maleve e ne shpatet e thepisura ngriheshin keshtjella, ku armiqt nuk ngjiteshin dot lehte. Vetem se fisniket arber, ashtu si zoterit europiane te njejte me ta, benin shpesh lufte midis tyre per zgjerimin e pronave dhe te pushtetit.
Peseqind e ca vjet me pare...
Nje popullsi e madhe luftarake, e ardhur nga shkretetirat e Azise, po i jepte goditje vdekjeprurese Peradorise Bizantine dhe kishte vershuar ne Ballkan, duke i futur tmerrin gjithe Europes. Ata ishin turqit osmanllinj. Here pas here ata sulmonin edhe Arberin me hordhite e tyre te panumerta, grabisnin e kerkonin taksa te renda e haraq nga bujaret e banoret vendas. Por princet nuk kishin mundur deri ne ate kohe te beheshin te gjithe tok per ta luftuar kete armik te perbashket. Popullsia luftonte, por detyrohej te merrte malet per te mos rene ne duart e pushtuesve.
Ne fillim te shekullit XV osmanllinjet arriten ta vinin nen sundim gjithe Arberin. Gjon Kastrioti, me miqesin e krushqi te shumta me princet e tjere shqipetar, por edhe me marreveshje me Venedikun, arriti te¶ïi zgjeronte shume zoterimet e tij ne mes te Shqiperis se atehershme. Ketu kalonin rruget me te rendesishme, qe lidhnin Arberine me vendet fqinje, pra Perendimin me Lindjen. Dhuna dhe mizorite e osmanllinjve qe donin ta fusnin gjuhen, zakonet dhe fene e tyre, ia kishin bere popullit jeten te padurueshme. Arberit ishin te gatshem te ngriheshin per te shporrur grabitqaret osmanllinj, per te rifituar lirine e begatine e humbur.
Gjon Kastrioti, duke e ndjere veten me te forte se kurre i shpalli lufte Turqise, bile arriti edhe disa fitore kunder disa taboreve te saj ne trojet shqiptare. Por Sulltani, i terbuar nga zemrimi, mblodhi nje ushtri te madhe dhe nisi kunder shqipetarve qe ishin te paket ne numr. Me zjarr e me hekur ajo e pershkoi gjithe vendin dhe e detyroi perseri Gjon Kastriotin te pranonte kushtet e Sulltanit. Kete here kushtet ishin shume me te renda: Gjonit iu moren te gjitha keshtjellat, perveq asaj te Krujes dhe zoterimeve ne tokat e Matit, taksat iu bene edhe me te renda dhe ai kthehej ne vasal te Sulltanit.
Po Sulltani kete radhe u tregua edhe me dinak...
...Porsa kishte mbaruar lufta, ne portat e Krujes u duk nje grup i madh kaloresish me jatagane ngjeshur ne brez e me gallama ngjyra-ngjyra mbeshtjelle rreth kokes. Ne krye te tyre Hajredin beu, i derguar nga Sulltani me nje ferman sa nje qarqaf te beshtjelle si tub. Gjon Kastrioti e hapi fermanin, e lexoi me te shpejte dhe zuri koken me duar. Sulltani, ne shenje besnikerie i kerkonte peng te kater djemet e tij: Stanishin, Kostandinin, Reposhin dhe Gjergjin e vogel. Kete Gjoni nuk e kishte pritur . Qe¶ïte bente?! I derguari i Sulltanit priste duke ngritur doren kercenueshm ne drejtim te Stambollit.
Gjon Kastrioti mblodhi kuvendin e burrave. Per probleme te rendesishme e te veshtira ai degjonte gjithmone mendimin e tyre. Po te mos ia jepte djemte, terbimi i Sulltanit do te binte mbi Arberin, ndersa djemte ishin jeta e tij, shpresa e se ardhmes per vendin.Prijesit arber qendruan te heshtur per nje qast. Pastaj, me te rinjte, u ngriten gjithe vrull duke kundershtuar kerkesen e Sulltanit. Me te vjetrit, pasi i peshuan mire punet ne interes te Arberise, u ngriten nje nga nje duke iu lutur Gjonit qe te¶ð jipte djemet, ndryshe terbimi i Sulltanit do te kalonte ne zjarr e ne hekur qindra mijera djem te tjere arber.